Hong Kong en Macau

Beste iedereen,

Het is alweer veel te lang geleden dat ik hier een update heb gepost. De reden dat ik hier al zo lang niets heb gepost is dat ik er letterlijk geen tijd voor heb kunnen vinden door de vele ervaringen, studie uren en met name de reisjes en alles wat daarbij komt kijken. Kortom, genoeg om over te vertellen nu. Edit: Ik vertel hier over de hoogtepunten tijdens Hong Kong en Macau. Het was mijn bedoeling om ook over Busan, Seoul, Japan en China en nog een algemeen deel te schrijven, maar dat ga ik nu niet meer redden. Omdat ik dit ook voor mezelf wil schrijven opdat ik niet alles vergeet, probeer ik om na mijn aankomende reis door De Filippijnen, Vietnam, Cambodja, Thailand en Maleisië de rest bij te werken.

Kort na het schrijven van mijn vorige verslag ben ik vertrokken naar Hong Kong, waar we 10 dagen zijn geweest. Samen met de 5 andere Nederlanders met wie ik hier zo ongeveer alles samen doe was dit ons eerste reisje met zijn zessen.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Hong Kong hebben we de bus genomen naar ons hostel. Direct tijdens deze busrit vielen ons al een aantal dingen op aan de stad. Zo stonden er bijvoorbeeld een hoop gebouwen in de steigers. Steigers in Hong Kong zijn echter niet zoals in Europa: ze zijn namelijk gemaakt van bamboe! Al weet ik dat bamboe ontzettend stevig kan zijn, het is toch wel verbazingwekkend om te zien dat er mensen rondlopen op bamboeconstructies van letterlijk meerdere honderden meters hoog. Verder schittert er een zee aan lichtreclame met Chinese tekens boven de menigte op straat. Naast dit soort Aziatische karakteristieken is het toch wel opvallend hoe veel Westerse kenmerken er terug te zien zijn in Hong Kong. Zeker in vergelijking met Seoul, laat staan de rest van Korea. De stad kwam op mij over als een ‘voorstad van Europa’. De grootste reden hiervoor is dat iedereen Engels praat. Zelfs de tandeloze Chinese man op straat kan je een onverwachts gedetailleerde routebeschrijving geven. Ieder restaurant heeft een Engelstalige menukaart en je kunt overal de route vinden naar onder meer het toilet. Dit is natuurlijk niet zo verwonderlijk gezien de Britse historie van de stadstaat, maar het is wel een aangename verrassing wanneer je denkt naar een Aziatische stad te gaan waar het weer handen en voetenwerk wordt, maar waar je in een met dubbeldekkers gevuld oord beland.

Terug naar het hostel. Ons hostel ontbrak aan alle vormen van luxe. Na een transfer naar een ‘grotere’ kamer mochten we alsnog pakweg 15 vierkante meter met zijn zessen delen. Maargoed het was een goedkope slaapplaats en dat is zeldzaam in Hong Kong. Verder was het op een erg mooie locatie, wat we ons overigens pas achteraf echt beseften. We zaten middenin de wijk Mong Kok, op een steenworp afstand van het metrostation en tevens het centrum van deze wijk. Deze naam zal misschien sommige lezers bekend in de oren klinken. Precies 2 weken na ons vertrek was dit namelijk het centrum van de studentenprotesten geworden. Tijdens ons verblijf merkten we nog niet echt iets van de onvrede die leefde onder de bevolking. Pas nadat ik bij enkele locals bewust het onderwerp aankaartte werd mij duidelijk dat er wel degelijk iets te gebeuren stond. Gelukkig brak dit allemaal pas los toen ik weer veilig in Zuid Korea terug was.

In veel wijken van Hong Kok, waaronder in de grote straten binnen Mong Kok, zijn erg veel westerlingen te zien op straat. Naar mijn idee soms wel 40%. De wijk Mong Kok staat in het Guinness Book of World Records als de drukst bevolkte plaats ter wereld met 130,000 inwoners per vierkante kilometer. Dit district wordt onder meer het food district genoemd door de grote hoeveelheid maar ook verscheidenheid aan eettentjes. Hier kun je duidelijk de samensmelting van de Chinese en de Westerse cultuur terugzien. Zo worden er (voor ons) normale dingen geserveerd, maar ook schijn je hier de raarste (Chinese) gerechten te kunnen bestellen. Nu sta ik in Nederland te boek als iemand die niet moeilijk doet over wat hij eet. Echter, eenmaal in Azië heb ik gemerkt dat zelfs ik wel degelijk grenzen ken. Eén van de gerechten waarover mij is verteld door meerdere mensen in Hong Kong is mij zeker bij gebleven. Het betreft een delicatesse die voor mij buiten mijn prijsklasse viel dus ik kan dit verhaal slechts onder de noemer ‘naar verluid’ vertellen. Desondanks ben ik na al mijn ervaringen in Azië er van overtuigd dat dit daadwerkelijk op deze manier wordt gegeten. Wanneer een gezelschap rond de tafel zit kunnen ze vragen om een levende aap. Deze wordt dan in een kooi onder de tafel gereden. Het hoofd van het dier wordt door een gat in de tafel omhoog gehaald terwijl zijn lijf zich dus nog onder de tafel bevindt. Vervolgens wordt de schedel van het dier open gezaagd en wordt de schedelpan bloot gelegd, uiteraard zonder verdoving. Alle omzittenden krijgen een paar eetstokjes aangereikt. Met de stokjes pulken ze stukjes uit het brein van de levende aap om dat vervolgens zo vers mogelijk op te kunnen eten. Ondertussen kun je je voorstellen dat het arme dier aan het gillen is en op ofwel de kooi of de tafel aan het slaan is. Maar naarmate er meer van het brein gegeten wordt nemen één voor één ook de lichaamsfuncties af. Onder meer door dit soort taferelen is het gezegde ontstaan “Chinezen eten alles behalve tafels en stoelen”, wat veel gebruikt wordt door westerlingen in Hong Kong.

De eerste dag dat we in Hong Kong waren hebben we vooral onze buurt verkend. ’s Avonds hebben we een kijkje genomen in Lan Kwai Fong; het uitgaansdistrict. Doordat we een metrohalte te vroeg uit waren gestapt zijn we per ongeluk ook ’s nachts door het zakendistrict gewandeld. Door de prachtige architectuur van de gebouwen hier is deze buurt mij zeker bij gebleven. Dit werd weken later uiteindelijk echt het centrum van de grootste botsingen tussen demonstranten en oproerpolitie. Het is voor mij dus wel bijzonder dat wanneer ik het nieuws kijk over de demonstraties in Hong Kong ik zo ongeveer alle locaties herken omdat ik er zelf ook heb rond gelopen. Eenmaal in Lan Kwai Fong aangekomen werd wel duidelijk dat we ontzettend underdressed waren. Doordat het onze eerste dag was waren wij bij lange na nog niet gewend aan de temperaturen van 35 graden overdag en 25 graden ’s nachts. Wij liepen dus met slippers, korte broeken, tanktops en T-shirtjes tussen de yuppen en zakenlui van Hong Kong. We besloten dus om het echte uitgaan maar een andere keer te doen. Wel was voor ons dus direct duidelijk geworden dat uitgaan in deze stad zoals wij dat kennen waarschijnlijk ook wel een grote portemonnee vereiste. Deze avond hebben we de buurt ook daar een beetje verkend en even één biertje gedaan in een cafeetje. Tijdens ons verkenningsrondje viel het ons op dat het vooral erg gezellig was op straat. Iets wat niet erg ongewoon is met dat soort temperaturen. Dit was echter niet de enige reden. Middenin de uitgaansstraat waren een aantal 24-uurs winkels open. Doordat de prijzen binnenin de cafés en kroegen dermate hoog waren haalde iedereen hier dus hun drinken. Dat werd buiten opgedronken en daarna ging men naar binnen om te dansen. Had je dan weer dorst, dan verplaatste je je weer naar buiten naar één van de winkels om met een blikje bier in de altijd aanwezige rij te gaan staan. Ondanks de hoge entreeprijzen, dure drankjes binnen en chique kleding van de mensen aanwezig, stond jong en oud, arm en rijk in de rij in de met TL verlichting verlichtte 24-uurs winkels. Als echte Nederlanders konden we dit systeem wel waarderen.

De volgende ochtend heb ik afgesproken met een vriendin van me die in Hong Kong studeert voor een half jaar. Toevallig bleek een mede uitwisselingsstudent van haar aan haar universiteit een goede vriendin te zijn van één van mijn reisgenoten. Al snel werd besloten om tijdens onze aanwezigheid een aantal dingen samen te gaan doen, wat erg goed uitpakte. Al de volgende dag hebben we het klooster van de Tienduizend Gouden Boeddha’s bezocht. Bij sommigen misschien bekend van Wie is de Mol. Dit klooster is gebouwd op een heuvel waar je kunt komen door een erg grote trap te beklimmen. Aan de zijkant van deze trap staat om de 10 tot 15 treden een uniek Boeddha beeld. Na zo’n 20 minuten klimmen kom je boven waar nog eens een aantal tientallen verschillende Boeddha’s staan op een plein. Aan dit plein staat de daadwerkelijke tempel. Je zou het al bijna niet meer verwachten, maar hierbinnen vindt je nog meer Boeddha’s. Alle Boeddha’s hiervoor beschreven hebben de grote van een mens. Binnen de tempel staan echter zo’n zevenduizend verschillende kleine Boeddha’s tegen de wand van de tempel, met één soort opperboeddha in het midden van een aantal meter hoog. Ook al is de hoeveelheid Boeddha’s overweldigend, na tien beelden raak je daar al wel een beetje op uit gekeken. De pracht van de tempel zat hem vooral in de andere dingen die er waren. Zo was de tempel zelf mooi versierd, stonden er op het plein nog andere heiligdommen waaronder een 9 verdiepingen tellende toren en lag het klooster op een mooie locatie op een groene heuvel. Hong Kong is sowieso een stuk groter en groener dan ik had verwacht. De stadstaat heeft veel meer te bieden dan alleen stad. Doordat het landschap heuvelachtig is en er een hoop eilandjes bij Hong Kong horen zijn er zelfs gedeeltes waar niemand komt en je onverstoord kunt genieten van de natuur.

Na het klooster zijn we doorgegaan naar een andere tempel. De opzet van deze tempel was totaal anders dan die van het klooster met de tienduizend Boeddha’s. Deze tempel bestond uit een plein omringd met een veranda met daaraan één grote hal. In deze hal stond een 10 meter hoog gouden beeld van een boosaardige soldaat in wapenuitrusting. Kennelijk was dit een Chinese legeraanvoerder die zoveel goede dingen heeft gedaan in zijn leven dat hij nu als god wordt aanbeden door Taoïsten. Wat hier erg leuk was, was dat er een grote trommel stond. Wanneer we een kleine bijdrage deden en een spin gaven aan het rad van Che Kung (een verkapte ventilator) dat we dan op de trommel mochten slaan. Naast dat het leuk was om op een enorme trommel te slaan in een heiligdom, bracht dit ook nog eens geluk voor het hele volgende jaar.

Na onze culturele ochtend hadden we bedacht dat we toe waren aan wat ontspanning. We zijn naar Repulse Bay gegaan, een baai helemaal aan de andere kant van Hong Kong. Ondanks dat het begon te regenen op het moment dat we daar eenmaal aankwamen kon dat de verleiding om een duik te nemen met 35 graden niet wegnemen. Aan de baai stond ook een opvallend gebouw met een groot gat er in. Het was ons al opgevallen dat wel meer gebouwen in Hong Kong verdiepingen grote gaten erin verwerkt hadden. Na een korte zoektocht en een check op het internet zijn we achter de reden gekomen: Draken. In Hong Kong volgen ze een leer die Feng Shui heet. Ze geloven dat draken in de bergen die achter Hong Kong liggen wonen en dat draken positieve en krachtige energie brengen. Doordat deze draken naar de zee vliegen om te drinken en te baden krijgt Hong Kong positieve invloeden. Wanneer ze dus te veel hoge gebouwen zouden bouwen zouden de draken niet meer door Hong Kong kunnen vliegen of tegen de gebouwen op vliegen. Daarom is het logisch dat ze dus wel ‘ramen’ van meerdere verdiepingen in de gebouwen moeten bouwen zodat de draken kunnen blijven komen.

Naast de hoogste bevolkingsdichtheid zou Hong Kong ook de mooiste lichtshow van de wereld hebben. ’s Avonds hebben we deze mogen meemaken. Deze lichtshow vindt plaats aan de oever van het water wat Hong Kong Island van het vasteland scheidt. Terwijl je aan de ene kant van het water staat, zie je de skyline aan de andere kant oplichten. De lichten bestaan voornamelijk uit LED lampen die op panelen op de wolkenkrabbers zijn bevestigd. Deze gaan dan omstebeurt en in allerlei vormen over de honderden meters hoge gebouwen branden. Daarnaast waren er enkele lasers en een muziekje. Ondanks dat dit allemaal nog best spectaculair kan klinken, was de show een behoorlijke deceptie. Omdat hij een uur duurde en wij vanaf minuut 1 dachten dat er nog iets fantastisch ging komen, maar hij constant hetzelfde bleef, was het in onze beleving misschien nog wel slechter dan de werkelijkheid. Dus mocht iemand daar ooit nog heen willen, mijns inziens is het niet de moeite waard.

Om ons weer volledig op te vrolijken hebben de dames waarmee we ’s ochtends ook de tempels hadden bezocht ons mee genomen naar een populair kroegje bij hun campusterrein. Hier hebben we een prima leuke avond gehad. Na daar een tijdje met een paar jongens die daar studeerden te hebben gepraat kwamen we tot de onwaarschijnlijke conclusie dat het klasgenoten waren van mijn directe buren op de campus. Zij bleken dus goed bevriend te zijn met de mensen die ik bijna iedere dag zag in Daegu. It’s a small world after all.

De volgende dag zijn we weer met dezelfde dames op stap gegaan. Dit keer naar Lamma Island, waar ze ons een uitgestorven idyllisch strandje hadden beloofd. Op de boot naar het eiland toe begon het echter enorm te regenen en stormen. In onze zwemkleding met zonnebril op het hoofd zaten we nu in een lekkende Chinese boot onderweg naar een kennelijk uitgestorven eilandje. Bijna bij het eiland aangekomen zagen we vlakbij een hoop afval op het water drijven. Toen we wat beter keken zagen we dat het niet afval was maar dat er hutjes op plateaus gebouwd bij elkaar gebonden dreven. Ik herkende dit uit een documentaire die ik ooit heb gezien. Hier bleken inderdaad mensen op zelfgemaakte vlotten te wonen op het water. Het ‘dorpje’ waar ik naar keek leek zo’n 60 woninkjes aan elkaar gebonden te hebben. Erg bijzonder om dit tegen te komen dichtbij zo’n grote en geïndustrialiseerde stad als Hong Kong. Eenmaal aangemeerd volgde een wandeling over het eiland naar de juiste kant toe. Het regenen was opgehouden maar de lucht was wel nog bewolkt, dit mocht de pret echter niet drukken. Zonder regen merkte je weer dat het 35 graden was. Op een gegeven moment voer de route dwars door het woud heen. Tijdens het wandelen hoorde ik ineens een heel harde gil. Er hing een spinnenweb over het pad heen met daarin de grootste spin die ik ooit van mijn leven heb gezien. Met een lichaam iets kleiner dan mijn vuist was het genoeg om een groot gedeelte van de groep aardig te laten schrikken. Na deze hindernis te hebben overwonnen was iedereen uiteraard net iets meer op zijn hoede waar hij liep. Onderweg naar het strand zijn we nog zeker een stuk of 10 van dit soort joekels tegen gekomen, hangend over het looppad. Toen we uiteindelijk bij het strand aankwamen begrepen we volkomen wat de dames bedoelden. Het was alsof je ergens gestrand was op een onontdekt eilandje. Voor ons lag een strand van zo’n 100 meter breed in een 100 meter lange baai met helder blauw water en fijn geel zand vol in de zon. Ook al stonden er iets verderop nog een paar bankjes, kleedruimtes, douches en een toiletblok, er was niemand te bekennen en het was doodstil met alleen het geluid van de zee op de achtergrond. Het voelde echt compleet niet alsof we nog in Hong Kong waren. Dit was echt prachtig.

’s Avonds zijn we binnen Mong Kok naar de Ladies’ Market geweest. Dit is een grote verzameling straatverkopers bij elkaar met allemaal kraampjes die gedoogd zijn. Het ontleent zijn naam door de grote verzameling kleding, accessoires, cosmetica, handtassen en huishoudelijke spullen die je er kunt kopen. Toch hebben we er allemaal nog wel wat leuks kunnen vinden en gekocht. Het deed mij nogal veel denken aan een bazaar in Turkije. Daarna zijn we doorgelopen naar Sneaker Street: Een winkelstraat zo groot als een grote winkelstraat in Nederland met alleen maar schoenenwinkels. Omdat ik op dat moment net was begonnen met American Football, was het mijn doel om football schoenen te vinden in maatje 47. Dit kwam het dichtst in de buurt van iets wat ik zou passen. Na een teleurstellende zoektocht was de conclusie “Jouw maat bestaat niet in dit land”. (Later ben ik er achter gekomen dat datzelfde gold voor Macau, Zuid Korea, Japan en China.)

De volgende ochtend stonden we weer vroeg op om aan een tamelijk unieke hike te beginnen: the infinity pool hiking trail. Deze bevond zich op het eiland Lantau. Ook al is dit eiland per bus te bereiken vanaf de stad, doordat de plek waar we moesten zijn helemaal op het uiterste puntje lag was het toch een eind. Eenmaal bij het dorpje Tai O aangekomen begon de hike naar de infinity pool. Het begon met een wandeling met een prachtig uitzicht over het heldere water en de baaien die het eiland te bieden had. Het hielp ook mee dat we onder een strakblauwe hemel liepen en wederom weer met de gezellige groep die door de dagen heen was gevormd. Op een gegeven moment voerde ook deze route ons weer door het bos heen. Ook op dit eiland waren de spinnen te vinden waar we eerder al kennis mee hadden gemaakt. In het bos begon het klimmen: een oneindig lijkende trap waarvan de treden toch wel zeker 60 cm hoog waren. De lengte van de trap in combinatie met de hitte maakte het toch wel vermoeiend. Na nog iets meer rotsen te zijn getrotseerd kwamen we dan uiteindelijk bij de infinity pool aan. De infinity pool is een klein stuwmeertje waarin je kunt zwemmen. Doordat het waterpijl in het stuwmeertje even hoog is als de hoogte van de dam loopt het continu een beetje over. Dit geeft het effect dat wanneer je in het water ligt, het lijkt alsof het ‘zwembad’ waarin je ligt geen einde heeft. Je ziet het water zover je kijkt en op de achtergrond zie je een prachtig uitzicht over eerst de heuvels en dan de uitgestrekte zee. Op de achtergrond bevindt zich een 25 meter hoge waterval die neerklettert op tamelijk vlakke rotsen. Hier kun je dus een natuurlijke douche nemen. Dit alles geeft dus een enorm verfrissend en ontspannend effect wanneer je bezweet en moe boven komt in de hitte van Hong Kong. Onlangs heb ik gehoord dat deze plek tegenwoordig niet meer te betreden is en dat er op gecontroleerd wordt dat er niet meer gezwommen wordt. Dit maakt mijn ervaring om deze hike te hebben gedaan en in de infinity pool te hebben gezwommen nog unieker. Hier kijk ik dan ook erg tevreden op terug.

De volgende dag had Maarten een ongelofelijke aanbieding online gevonden voor de resterende dagen dat we daar waren. We konden voor vrijwel dezelfde prijs als het hostel in Mong Kok in een driesterren hotel overnachten voor 3 nachten. Voor een driesterrenhotel zag dit hotel er ontzettend chique uit. De daaropvolgende dagen hadden we dus niet alleen beschikking over een echt bed, maar ook een rooftop pool met uitzicht over de skyline! Hier hebben we dan ook vol van genoten.

De dag erna zijn we opnieuw naar Lantau Island gegaan. Dit keer om de Big Buddha te bezoeken. Om hier te komen hebben we een kabelbaan genomen die ongeveer 6 km overbrugde op aanzienlijke hoogte. Ook al gaat dit met de snelheid van een standaardkabelbaan, het uitzicht maakt dit toch nog best wel spectaculair. Na de kabelbaan volgde een klim van een erg grote trap waar bovenaan het standbeeld van de gouden Boeddha stond. Ook al was het 5 meter hoge beeld van een zittende Boeddha mijns inziens niet zo imposant, de combinatie met de lange trap gaf mij wel echt het gevoel dat ik iets belangrijks aan het bezoeken was. Dit is voor mij althans het beeld van ‘een Boeddha beeld in Azië’. Daarnaast hebben we kort nog een paar tempels in de omgeving kunnen bezoeken.

In Hong Kong is mij opgevallen dat er duidelijk een bepaald Chinees gerecht erg geliefd was onder zowel de Chinese locals als de internationale bevolking. Dit was Dim Sum. Op aanraden van de dames zijn wij met de heren ’s avonds naar een restaurant gegaan waar ze de beste Dim Sum zouden verkopen. Allemaal niet wetend wat dit gerecht inhield zijn wij bij het restaurant binnen gegaan en hebben wij daar Dim Sum besteld. Na naar de prijzen te hebben gekeken bedachten wij dat dit wel grote menu’s moesten zijn. Helaas hadden we geen gelijk. Dim Sum zijn allerlei kleine hapjes met ofwel een koude ofwel een zeer warme inhoud. Welke van de twee en wat de inhoud precies is, is voor ons als niet Chinees sprekende mensen natuurlijke een grote verrassing. De hapjes waren wel lekker, niet zeer speciaal, maar prima. De prijs was echter verschrikkelijk. Alsof je betaalt voor een biefstuk en 2 bitterballen krijgt. Kortom, de McDonalds na afloop smaakte voortreffelijk.

De dag erna zijn we nog naar één laatste tempel geweest in Hong Kong. Helaas stond hij voor het grootste gedeelte in de steigers. Toch was het nog wel mooi om voor het eerst hier de as spiralen te zien die ik daarna nog vaak terug heb zien komen. In het boeddhisme is het namelijk gebruikelijk om wierrook stokjes aan te steken. Bij nagenoeg iedere tempel zie je dan ook een soort barbecue platformen staan met tientallen wierrook stokjes erin. In deze tempel hadden ze echter wierrook spiralen. Dit is te visualiseren door je een strohoed voor te stellen die uit één lange stengel bestaat. Deze spiralen worden opgehangen aan het plafond met de brede uitlopende kant naar onderen. Wanneer deze worden aangestoken kan er dus eens in de zoveel tijd as van af naar beneden vallen. Om dit vervolgens weer op te vangen hangen er in veel tempels schalen onder. Je kunt je dus een boeddhistische tempel voorstellen als een gebouw waar het permanent blauw staat van de rook. Deze tempel kun je je voorstellen als een gebouw waarvan het hele plafond vol hing met brandende wierrook spiralen, een constante asregen die hier vanaf valt, en een laag schalen die daar weer onder hing om het grootste gedeelte hiervan op te vangen. Als je je dan bedenkt dat het plafond hier nog geen 3 meter hoog was, kun je je voorstellen dat het voor mij niet duidelijk was of ik me in een rokersruimte of tempel bevond. Hoe vreemd dit ook op mij overkomt, het is wel mooi om mee te maken dat dit voor deze mensen de standaard is hoe een tempel er uit ziet.

Op het moment dat we de tempel uit liepen begon het ontzettend hard te regenen. Binnen minder dan een minuut stonden alle straten blank. Snel zijn we de buurt in gerend op zoek naar een cafeetje of iets dergelijks waar we even konden zitten. We liepen pardoes een chique expatbuurt in met allerlei leuke barretjes. Toen we ergens zaten waar ook wifi was kwamen we erachter dat we op een steenworp afstand van de grootste roltrap ter wereld zaten van wel 800 meter lang! Uiteraard moesten we daar ook even heen. Na een paar minuten weer door de stromende regen gerend te hebben kwamen we aan bij de langste roltrap ter wereld. In plaats van één lange roltrap zoals we hadden verwacht waren het 20 standaardroltrappen die in één lange slinger achter elkaar geplaatst waren. Om een idee te krijgen van de grootte besloten we ermee helemaal naar de top te gaan. Helaas kwamen we tot de conclusie dat dit ding met een slakkengang helemaal nergens heen ging. Alsof dat nog niet erg genoeg was ging hij ook alleen omhoog; naar beneden moest je dus de trap daarnaast aflopen. Kortom, na een half uur kwamen we boven aan, waar het ook nog regende maar het onmogelijk was om een taxi te krijgen omdat het in the middle of nowhere was. Geen aanrader dus.

De laatste dag was een lange hectische, maar onvergetelijke dag. De aanbieding voor het driesterrenhotel duurde maar tot en met deze ochtend, dus besloten vier van de jongens om het laatste nachtje in een ander hostel te boeken. Maarten en ik vonden het echter niet ons geld waard om voor een paar uurtjes slaap nog een hostel te boeken omdat we vroeg op zouden moeten om te vliegen. Wij besloten dus om door te halen. ’s Ochtends gingen we dus eerst naar het hostel toe waar de 4 anderen zouden overnachten en waar wij onze spullen ook konden achterlaten. Het gebouw waar het hostel zich in bevond had denk ik de oppervlakte van een doorsnee IKEA, maar dan was de grootste ruimte maximaal 20 vierkante meter. Het was een Indiaas gebouw, wat duidelijk te ruiken was. Binnen in het gebouw vond je eigenlijk alles wat je zou verwachten in een kleine stad; supermarktjes, woningen, een ziekenhuis, schooltjes, schoenmaker, lampenmaker, barretjes etc. Dit, samen met hoe de mensen ons aankeken toen wij binnenkwamen deed mij oprecht denken dat er mensen leefden in deze besloten maatschappij die nog nooit van hun leven het daglicht hadden gezien. De hygiëne, insecten, temperatuur van rond de 50 graden binnen en de doordringende stank, maakte dat ik op dat moment al tevreden was met mijn keuze om niet de nacht te moeten doorbrengen. Gelukkig hadden we een mooie dag in het verschiet want deze dag gingen wij naar de nabij liggende stadstaat Macau.

Waar Hong Kong een oude kolonie van Groot Brittannië is geweest, is Macau dat van Portugal geweest. Na iets meer dan een uur met de boot kwamen we aan in de haven van Macau. Op het vliegveld sloten we een deal met een goed Engelssprekende taxichauffeur dat hij onze persoonlijke gids zou worden voor een dag. We hebben de Taoïstische A-Matempel bezocht waarnaar Macau is vernoemd. De Portugezen kwamen hier aan land en vroegen waar ze waren. De inwoners antwoorden met “A-Ma-Gao”, wat baai van A-Ma betekent. Verder hebben we verschillende Portugese pleintjes en kerkjes gezien die voor ons niet al te bijzonder overkomen natuurlijk, maar waar de Aziatische toeristen juist voor komen. Wat je wel goed terug ziet hier, is dat de Portugezen op een gegeven moment wisten dat het tijd werd om afstand te doen van hun koloniën. Echter, omdat ze meer dan 400 jaar in Macau waren geweest wilden ze niet dat ze na een paar jaar vergeten zouden worden, of erger gezien zouden worden als onderdrukkers. Daarom begonnen ze zo’n 20 jaar voordat ze uiteindelijk afstand hebben gedaan van Macau met de bouw van allerlei beelden en gebouwen die de symbiose tussen het boeddhistische Macau en het katholieke Portugal illustreren. Zo is één van de bekendste beelden van de stadstaat nu ‘De Boeddhistische Maria’. Maar waar Macau écht bekend om staat, zijn de gigantische casino’s. Ter illustratie: De jaarlijkse inkomsten gegenereerd door casino’s in Macau zijn meer dan drie keer zo groot als die van Las Vegas. Nu ben ik eerder in Las Vegas geweest, waardoor ik kan zeggen dat de twee steden erg veel overeenkomsten hebben. Zo zijn ook hier in Macau het MGM, The Venetian en een Egyptisch en Middeleeuws casino te vinden. Ook verschilt het straatbeeld ’s nachts amper wat betreft lichtjes en lichtreclame. Toch denk ik dat Macau op een aantal fronten Las Vegas overtreft. In Macau staat een gebouw wat in de vorm van een lotusbloem is gebouwd. Naast de kolossale omvang van het ‘Grand Lisboa’ is de vorm en het oog voor detail verbluffend bij dit gebouw. Daarnaast zijn wij in hier ook in het grootste casino ter wereld geweest: The Venetian. Na omgerekend 90 eurocent te hebben verloren vond ik het gokken wel weer genoeg geweest. Toch heb ik geen spijt van ons bezoek aan dit casino. De entree is vergelijkbaar met de wereldberoemde entree van het Bellagio in Las Vegas. De welkomsthal is de San Marco uit Venetië één op één na gebouwd, inclusief toren, met geïmporteerde Europese stenen. Het casino telt 3 verschillende kanalen met daarin gondels die door het gebouw heen lopen. En needless to say, alles is uitermate luxe en chique ingericht. Hiermee hebben we ons gedeelte in Macau afgesloten.

Terug in Hong Kong stond er nog maar één ding op ons lijstje. Verrassend genoeg hadden we er nog tijd voor om met de zogenaamde peak tram naar de top van de stad te gaan voor een prachtig uitzicht. Deze tram reed op een helling van 30%, maar het voelde als 60%. Dit zorgde ervoor dat je na iets minder dan 1,5 km 400 meter hoger uitstapte om te kunnen genieten van een prachtige skyline at night.

Weer beneden aangekomen hebben Maarten en ik afscheid genomen van de jongens die terug gingen naar hun hostel terwijl wij de nacht gingen verkennen in Hong Kong. We hadden vrijwel niets bij ons toen we de heren zagen vertrekken in de taxi vanaf het beginstation van de peak tram. We besloten in het hulst van de nacht maar random ergens heen te lopen, nog altijd in onze korte broek en T-shirt. Na pakweg 10 minuten lopen hoorden we zachtjes muziek aanzwellen. Wat bleek, we waren per ongeluk precies naar Lan Kwai Fong gelopen; het uitgaansdistrict van Hong Kong. Ondanks de verleiding om hier ons direct op te storten leek het ons verstandiger om niet direct onze nuchterheid te verliezen met het oog op het feit dat tijdsbesef deze avond wel degelijk van belang was. We besloten om de metro te pakken naar de andere kant van het water met de gedachte dat wanneer we niet te ver weg gingen, we later op de avond nog een drankje konden doen in Lan Kwai Fong. Echter na slechts één halte verder te zijn ging het metrosysteem sluiten. Zonder te weten waar we waren stapte we dus bij een station naar buiten en liepen we omhoog. Onze logica was dat als we maar ver genoeg omhoog zouden lopen, we op een gegeven moment wel bij de buitenlucht zouden komen. Na vele verdiepingen te zijn geklommen vertrouwden we het toch niet helemaal. Op zoek naar iemand om te vragen waar we ons bevonden liepen we een ontzettend chique afdeling op. We kwamen er achter dat we nietsvermoedend in een toren waren gelopen die bovenop het metrostation stond waar we uitkwamen. Deze toren huisveste hét Ritz-Carlton hotel: de meest chique plek van Hong Kong. Ook zagen we een bordje wat verwees naar een rooftop bar. Met het credo ‘Nooit geschoten is altijd mis’ in ons hoofd stapten we de lift in. Deze bracht ons maar liefst naar de 106de verdieping! Daar uitgestapt zagen we inderdaad een entreepoort voor een club. Wonder boven wonder viel de entreeprijs nog net binnen ons krappe budget én werden wij toegelaten in onze toeristenkledij. Tot onze verbazing werden wij naar een lift geleid die ons nog eens 12 verdiepingen hoger voerde naar de 118de verdieping. We beseften ons dat we op een unieke plek stonden. Met ons laatste beetje batterij in onze telefoon hebben we internet geraadpleegd. Ja hoor; we bevonden ons in de hoogste bar ter wereld! Het International Commerce Center was met 484m zelfs het op vier na hoogste gebouw ter wereld. Gezien het midden in de nacht was, was er geen sprake van een prachtige horizon of iets dergelijks. Wel keken we neer op een zee aan lichtjes. Het was moeilijk vast te stellen hoe ver we konden zien, maar het intense gevoel dat we hoog zaten was onbeschrijfelijk. Als ik recht naar beneden keek naar de straten onder mij, had ik eerder het idee dat ik mij bevond in een landend vliegtuig dan dat ik stond op een toren. Hier hebben we een aantal uur geconverseerd op niveau. Na ieder één biertje te hebben gehad was onze beider portemonnee al wel aardig geslonken. Na vast te hebben gesteld dat het duurste drankje omgerekend €120.000 kostte, viel mijn oog toch nog op een naar verhouding prima betaalbaar shotje: Patrón XO Cafe met Absolut Vanilla. Na deze te hebben gedeeld met zijn tweeën was over met de pret. Van de rooftop bar naar het hostel van onze vrienden. Van het hostel naar het vliegveld. Van Hong Kong naar Seoul en vanuit daar weer naar Daegu.

Ik kan denk ik wel stellen dat ik Hong Kong gezien heb en het is zeker een aanrader. De verscheidenheid van het kleine landje in combinatie met het feit dat iedereen Engels spreekt maken het een erg prettige omgeving. Het stelt je in staat om in aanraking te komen met Azië, zonder dat alle Westerse gemakken buiten handbereik dreigen te raken. Zelfs na de recente onrusten blijft het denk ik een oord waar je op een veilige manier kunt genieten een metropool met subtropisch weer. Daarnaast heb ik ongelofelijk genoten van de jongens waarmee ik deze reis heb gemaakt en waarmee ik nog vele andere reisjes zou gaan maken.

De omstandigheden zien er naar uit dat mijn volgende reisverslag weer een tijdje op zich kan laten wachten. Maar wees gerust, het zal niet meer zo lang en uitgebreid worden als deze.